Torun olunca gelinlik, kayınvalidelik bir başka..

Bu gün sizlerle hamile olduğum andan itibaren değişen kayınvalide-gelin ilişkilerimiz üzerine paylaşımda bulunmak istiyorum:

Benim kayınvalidem, gördüğüm ilk anda sevdiğim, çok iyi kalpli, yumuşak, kırılgan, hanım hanımcık, oğluna karşı beni hep savunan şeker mi şeker bir kadındır.

Biz İstanbul'da yaşıyoruz, kayınvalidem ve kayınpederim ise Burdur'da.

Kayınvalidemle tek sorunumuz ; ki hamileliğime kadar bu durumu bir sorun olarak görmüyordum, tüm tatillerimizde onlarla birlikte geçirmemizi beklemesiydi. Biz her tatil olduğunda Burdur'a gitmeliydik, biz gidemezsek onlar hop atlayıp bize gelip haftasonu kalmalıydı.. Başta her tatilde valizleri hazırlayıp yola çıkmak güzeldi. Bir zaman sonra eşim tatil için önceden Burdur'a bilet alırken bana sıkıntılar gelmeye başladı. Ama Burdur'a gittiğimizde çok büyük sevgiyle karşılanınca, yine bu durumu önemsememeye çalıştım. Taa kii hamileliğime kadar..

Sonunda hamileliğim gerçekleşti.. Bir bebeğimiz olacak, hayatımız tamamen değişecek, ben çalışmak zorunda olduğum için bir süre sonra bebeğimize "bir anne" nin bakması gerekecekti.

Benim annem de İstanbul'da bana çok yakın ikamet ediyor. Ben de hayatımda hep bir bebeğim olursa onu anneme emanet edeceğimi düşünürüm..

Bir "anne" nin bebeğime bakması konusunda beni hala sinirlendiren olaylar başladı.. Kayınvalidem ve kayınpederim, torunlarına kendileri bakmaya karar vermiş! Onların hayali torun büyütmekmiş!.. Sürekli her lafın arasında "torun olunca ona biz  bakacağız, siz bize de bir oda hazırlayın, biz de Burdur'da torunumuza oda hazırlıyoruz, siz torunumuzu bize bırakın ne yaparsanız yapın" gibi laflar.. Ben de her onlar böyle dediğinde, "teşekkür ederim, işe başladığımda annem yakınımda, o bakacak bebeğe" dedim. Bıkmadan, ısrarla, ve çok sıkılarak hatta artık sinirlenerek sürekli bunu söyledim. "BEBEĞİME ANNEM BAKACAK!"

Büyükler işin içine girince, evliliğin büyüsünün bozulduğuna inanıyorum. Her sene Burdur'da geçirdiğimiz 1 haftada bile, kayınvalidem ve kayınpederimle bir arada yaşamak, hatta sürekli gelen dayı, hala, teyzeler ve çocuklarıyla birlikte olmak, evliliğimizin tadını kaçıyor.. Bebeğimiz aramıza katıldığında, biz yine 3 kişi olalım istiyorum.. Ben işe başladığımda annem gelip gidip bebişe baksın, ya da biz bebeği götürüp getirelim, ama akşam olduğunda, işten döndüğümüzde, birbirimize ayıracağımız o tek vakit geldiğinde, anne babalarla olmayalım.. Kendimiz kalalım, ayağımızı uzatalım yatalım, rahat rahat giyinelim, sohbet etmek zorunda olmayalım misafirlerle, sadece sarılalım oturalım.. Bunları istedim.. Çok şey mi istedim? Kendi hayatımla ilgili, kendi bebeğimle, kendi düzenimizle ilgili ben kayınvalidemden farklı bir plan yaptım.. Sanırım tüm suçum buydu.. Kendi hayatımla ilgili plan yapmak..

Hamileliğim boyunca beni üzen tek konu buydu. Sürekli bu konuyu düşünüyordum.. Bebekten sonra nasıl bir hayatımız olacak? Ben nasıl bu insanaları kırmadan derdimi anlatacağım? Nasıl bizim hayatımıza bu kadar müdahale ederler?

Nitekim doğum anı yaklaşıyordu.. Kayınvalidemler artık sık sık İstanbul'a geliyorlardı. Doğum sonrasında bir kaç gün bizde kalacaklarını biliyordum. Bundan kaçış yoktu. Oysa ben her kadın gibi lohusalık dönemimi annemle geçirmek istiyordum...

Eşime bu konuyu açtım. Bebeğimizi yaşayalım dedim, üçümüz olalım, en çok 1 hafta 10 gün anneler kalsın sonra gitsinler dedim. Ama o bana hep bu durumu abarttığımı söyledi. Annelerin bizimle yaşamasının bir sakıncası olmadığını söyledi. Tam bir hayal kırıklığı yaşıyordum..

Sonunda doğum oldu, evimize geldik. Evimiz kutu gibi, 1+1. Misafir için yatacak bir tek koltuğumuz var. Ben tabi annemin benle kalacağını düşünüyorum. Ama ne oldu dersiniz? Kayınvalidem kendine bir yer yatağı yaptı, ve bizimle kalmaya başladı..! Evde iki tane anne.. Ne kadar gereksiz.. Üstelik bu kadın neden bu kadar yapışkan? Neden beni anlamıyor hala? Neden bu kadar inatçı? Giderek daha çok boğuluyor ve öfkeleniyordum ona karşı.. Bebeğime dokunmasın, sevmesin istiyordum.. Her hareketi bana batıyordu..

Eşime söz verdiğim gibi 10 gün bitmişti ve biz hala iki anne, ben, eşim ve bebeğimle yaşıyorduk. Ben eşime yeniden konuyu açtım. Anneleri gönderelim mi artık dedim, ben sıkıldım dedim. Eşim de bana sarılıp "bak çok güzel bir şey yaşıyoruz, herkes ne kadar mutlu, ne olur sorun çıkartma, her şeyi berbat etme" dedi.. Yine eşim beni bir başıma bırakıyor ve "tek sorunlu kişi sensin, sus" diyordu bana.

Böylece günler geçti.. Kendi annem 20. günün sonunda evine döndü.. Kayınvalidem ise 40 gün bizde kaldı.. Hayal ettiğim gibi lohusalığımı annemle birlikte yaşayamadım..

Şimdi kızım 8 aylık. Kayınvalidem ve kayınpederim sık sık bize gelmeye devam ediyorlar. Evliliğimin üstünden bir tır geçmiş gibi diyebilirim. Ben onlara güler yüz gösteremiyorum.. İster istemez surat yapıyorum.. Bağıra çağıra bebeğimi sevmelerine tahammül edemiyorum.. Onlar da bana karşı kırgınlar böyle olduğum için.. Sonuçta ne onların istediği hayatı, ne de benim istediğim hayatı yaşayabiliyoruz.. Bu geçirdiğimiz süreç bizi çok yıprattı.. Eşim artık ailesiyle ilgili hiç bir konuyu bana anlatmıyor, sürekli onlarla telefonda konuşuyor.. Beni dışladı diyebilirim. Herhangi bir konuda onlar haklı ve ben hep haksızım, ben kötüyüm.. Artık beni sevmiyor bile diyebilirim.. Sanki bir tercih yapması gerekiyordu ve o ailesini seçti, bana tamamen sırtını döndü..

İşte böyle.. Allah hakkımızda hayırlısını nasip etsin. Benim gibi sorunlar yaşayan herkesin Allah yardımcısı olsun.. amin.