Spinal Sezeryan

Ben kadın doğum doktoruma muayene bile olamayan, kendine dokudurtmayan, zaten acı eşiği de son derece düşük, ödlek bir insanım:) 

Hamileliğm boyunca normal doğumun kolaylığıyla ilgili ne kadar yazı okuduysam, arkadaşlarımı ve doktorları dinlediysem de fayda etmedi. Kendimi normal doğuma bir türlü hazırlayamadım. Sırf doğum anında korkarım, sonra bebeğime zarar veririm diye normal doğum yapmak istememiştim.

Allah'tan kızım da ters duruyordu ve doktorum zorunlu olarak sezeryan olmam gerektiğini söylediğince bir ohh çektim ki anlatamam:)

Spinal sezeryanı ise sırf kızımın o ilk anını görmek, sesini duymak, onu koklamak, öpmek için, ilk ben görmek için tercih ettim. Canlı canlı kestiler beni:) Beni tanıyanlar, benim gibi birinin canlı canlı nasıl ameliyata girdiğine şaşırdılar:) Benim gibi arkadaşlarım için şimdi size spinal sezeryan tecrübemi ayrıntılı olarak anlatmak istiyorum:

Doğumun olacağı sabah anestezi uzmanı doktor odaya gelip spinal sezeryan hakkında bilgi verdi ve benden sezeryan mı yoksa spinal mi olmam konusunda bir tercih yapmamı istedi. Benim merak ettiğim tek şey, eğer kendimi kötü hissedersem, narkoz verip sezeryana dönmemin mümkün olup olmadığıydı. Doktor bu konuda beni rahatlatınca, nasıl olsa en kötü ihtimalle beni bayıltırlar diye düşünerek rahat rahat spinal sezeryana karar verdim.

Ameliyathaneye girene kadar hiç bir problem yoktu, aileme el sallayıp gülerek odaya girdim. Sonra anestezi uzmanı gelip bana çok ayrıntılı olarak bel bölgeme iğne yapacağını, bir soğukluk, ardından da ayaklarımdan başşayacak bir ısınma olacağını söyledi. İğneden korkanlar için söylüyorum, inanın iğneyi hiç hissetmiyorsunuz. Doktor size anlatınca, ve dedikleri olunca:) korkum biraz daha azaldı. Sonra masaya yatmamı istediler. Bir örtü vardı önümde, zaten hiç bir şeyi görmüyordum. Başımda bir hemşire vardı, bir sürü makine, soluk almamı, kalp atışlarımı test eden.. 

O anda beni kestiklerini düşünsem, bayılacağımdan emindim.. Sadece dua okudum.. Öncesinde arkadaşlarımdan doğum anında okunması gereken duaları almış ve ezberlemiştim. Zihnimin hiç bir şey düşünmesine izin vermeden sadece sürekli olarak dua okudum.. 

Sanırım 5 dakika olmuştu, doktor "bebeğimiz doğdu" dedi. Ama hiç ses gelmiyordu.. Ben çok şaşırdım bu kadar kısa sürede doğmasına! "Ama sesi gelmiyor" dedim:) Doktor "bebeğin çok nazlı" dedi:) Sanırım o anda ağlatmaya çalışıyordu.. Sonra o ses! O narin, yumuşacık, nazlı.. Canım kızım..

Hiç unutamam o anı.. Bana perdenin üstünden gösterdiler.. çoook güzeldi..

Sonra hemşire yanıma getirdi, öptüm onu.. kokladım..

O kadar mutluydum ki.. Artık bayılabilirdim:) Yavrumu görmüştüm ya:)

Bebeğim gittikten sonra işler biraz değişti. 20 dakika kadar daha benim operasyonum devam etti. Bu arada sabırsızlanıyorsunuz.. Bir an önce çıkmak, ailenizin ve bebeğinizin yanına gitmek istiyorsunuz.. Ama bitmiyor dikim ve rahmi temizleme işleri..

Benim bir ara midem çok bulandı. Kusmak istediğimi söyledim. Yanıma bir bez getirdiler, ama belden altım uyuşuk ve midem kasılamıyor ki! Kusamıyorum.. SOnra nefes alamadım.. Hemşire sakin olmamı, makinede nefes alımlarımın normal olduğunu söyledi.. Bunlar panik ve heyecandan oluyordu eminim.. Ama bebekten sonra ameliyatgerçekten biraz zor..

Yine de inanın o ilk anları görmeye değer.. İkinci çocuğum olursa herhalde yine spinal düşünürüm. Çünkü narkoz etkisini de yaşamıyorsunuz. Yarım saat sonra gayet neşeli olarak ameliyathaneden çıkıp yavrunuza kavuşuyorsunuz. Bu yüzden benim gibi normal doğumdan korkan ya da sakıncası bulunanlara, spinal sezeryanı tavsiye ederim.